Τρίτη 20 Μαρτίου 2018

Ωδή στον Ελπήνορα

αφιέρωση

Στην Ελπίδα
και σε όσους περπατούν  μαζί της σε ανοιξιάτικα λιβάδια

πρόλογος

Τ
ο  παρόν φιλοσοφικό  δοκίμιο με  λογοτεχνικά διανθίσματα, βασίζεται πάνω σε σκέψεις και συλλογισμούς που αναδύθηκαν από την λαοθάλασσα του νου μετά  από  έντονα  αυτοφυή  υπαρξιακά φιλοσοφικά ερωτήματα με προσωπικές  εμπειρίες και παρατηρήσεις  ζωής. Εστιάζεται  στην μελέτη του δοκιμίου για το παράλογο του Α. Καμύ και τον μύθο του Σίσυφου, παράλληλα με την μελέτη  της βιογραφίας  και της εποχής του δημιουργού, διερευνώντας τα  όρια  της λογικής και αναζητώντας απαντήσεις ικανοποιητικής υφής για τον θάνατο και την ύπαρξη δομής οντολογικής.
  Τι είναι λογική και ποια τα όρια της;
  Τι είναι φιλοσοφία και  τι μέθοδος επιστημονική;
  Λογοτεχνία, έμπνευση, φαντασία, φιλοσοφία, εμπειρία  , σκέψη λογική,  σε ενότητα και ευδιάκριτη  διαχωριστική  γραμμή είναι παρούσες στο  παρόν σύγγραμμα σε συνδετική  υφή.


Πίνακας περιεχομένων


Επίλογος

«Δεν θα ανακαλύψουμε τον εαυτό μας σε δεν ξέρω ποιο καταφύγιο: θα τον ανακαλύψουμε στον δρόμο, στην πόλη, μέσα στο πλήθος, πράγμα ανάμεσα στα πράγματα, άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους» (15)


 Φθάνοντας στο τέλος αυτού του ταξιδίου και δοκιμίου και αφού διανύσαμε σύντομα για λόγους οικονομίας μεγάλα γνωστικά πεδία, το γνωστό, το άγνωστο και αυτό που δεν μπορεί να γίνει γνωστό, καταλήγουμε  λογικά στην έντιμη απροσδιοριστία, ως αναζητητές της γνώσης μονάχα και ποιητές μέσα από μια λαβυρινθώδη διαδρομή.
  Δεν μπορούμε να ξέρουμε τίποτα για τον θάνατο. Αυτού του είδους η γνώση είναι απρόσιτη για ένα θνητό και ούτε μπορεί να γίνει γνωστή με την ανθρώπινη μορφή. Ένας σοφός άνθρωπος για λόγους στρατηγικής δεν ασχολείται καθόλου με αυτό το θέμα. Ρίχνει κλεφτές ματιές στην άβυσσο και προσπαθεί να μη καεί από τις απόρροιες του αετού. Ο συγκυβερνήτης του Διός, και η άλλη μορφή του, ο Πλούτων δεν μπορεί να φανερωθεί και η Σεμέλη δεν πρέπει να ζητήσει τον αρχηγό του Ολύμπου να δει.
  Μπορούμε όμως να  γνωρίσουμε τη ζωή και τον κόσμο γύρω μας, να τον κατανοήσουμε, να τον ταξιδέψουμε, να τον τραγουδήσουμε σε ανοιξιάτικα λιβάδια, να παίξουμε μαζί του, να τον αγαπήσουμε, να τον μισήσουμε,  να δαμάσουμε τα άγρια κύματα του Ποσειδώνα, να τον χαιρετίσουμε και όταν  έλθει η ώρα να τον αποχαιρετίσουμε σε μαρμαρένια αλώνια. Κρατώντας τι;
  Την αψογοσύνη μιας  όρθιας ζωής, και την φλόγα ενός μικρού κεριού που κοιτάζει τα αστέρια  με  απορία και θαυμασμό .
  Ε… ναι άξιζε το κόπο το ταξίδι, σου έδωσε μιαν Ιθάκη…..
  Και όχι μια πέτρα στο λαιμό σου να κουβαλάς σαν ένα ανόητο  βατραχάκι. (16)

Είναι ο κόσμος λογικός ή παράλογος;
Ο κόσμος είναι οι επιλογές μας, ο καθρέφτης  μας.
Είναι η ύπαρξη μας λογική ή στερείται νοήματος;
Ας αναλάβουμε την ευθύνη της ύπαρξης μας, ως λογικά έλλογα όντας  και ίσως μας απαντήσει  η ίδια, με τον ίδιο λογικό  και δικό της, τρόπο.
Αυτό συνεπάγεται, έναν Τρωικό Πόλεμο και μια Οδυσσειακή Διαδρομή.

Αστραία  ©©

1 σχόλιο:

  1. Υστερόγραφο
    «Τελικά, θα μιλήσω για κείνους που αγαπούσα» γράφει ο Αλμπέρ Καμύ σε μια σημείωση για τον Πρώτο άνθρωπο. Το κατεξοχήν αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά του ανασύρθηκε ημιτελές από τα συντρίμμια του αυτοκινήτου όπου ο ίδιος έχασε πρόωρα τη ζωή του. Μέσα από τούτες τις σελίδες αναδύονται η προσωπικότητα και η ευαισθησία του, οι ρίζες της σκέψης και οι απαρχές της ιδεολογικής στράτευσής του. Γιατί, σε όλη του τη ζωή, ήθελε να μιλάει εξ ονόματος εκείνων στους οποίους απαγόρευαν τον λόγο. Ο ίδιος είχε πει κάποτε ότι οι συγγραφείς «τρέφουν την ελπίδα πως θα ξαναβρούν τα μυστικά μιας οικουμενικής τέχνης η οποία, με ταπεινότητα και μαεστρία, θα ξανάδινε επιτέλους ζωή σε ήρωες με σάρκα και διάρκεια». Ο πρώτος άνθρωπος είναι ο τελευταίος Καμύ…. (2)
    Ας μιλήσουμε λοιπόν λογικά για ό, τι αγαπούμε, με την ελπίδα παρέα και συντροφιά. Όχι αυτή που τσακίστηκε πέφτοντας από την στέγη της Κίρκης, αλλά αυτή, που τον Οδυσσέα ζωντανό, κρατά. Να ξαναδεί «καπνό θρώσκοντα», μία πατρίδα, ένα παιδί και ένα ευδείελο νησί σε μια Οδυσσειακή Επιστροφή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Μοιραστείτε τις σκέψεις σας